Ik ben Melanie en ik ben een voormalig Cultural Care au pair uit Mexico. Nu de hele wereld in de greep is van COVID-19, oftewel het coronavirus, wilde ik graag iets vertellen over wat je als au pair in het buitenland kunt doen als je het moeilijk hebt, of als er in je thuisland een noodsituatie uitbreekt. Ik heb dit zelf meegemaakt.

Tijdens mijn verblijf in Amerika waren er in mijn prachtige thuisland Mexico twee zware aardbevingen, waarbij heel veel mensen omkwamen en complete steden verwoest werden. Het was mijn eerste jaar als au pair, en iets zo beangstigend had ik nog nooit eerder meegemaakt. De eerste dagen na de ramp waren enorm stressvol en onzeker. Ik was erg nerveus en ik wist dat mijn familie graag wilde dat ik thuiskwam. En een deel van mij wilde dat ook – ik wilde in Mexico City zijn en actief meehelpen. Maar hoe dan?

Ik had troostende woorden nodig, en misschien ook wel een knuffel, en ben dus naar mijn LCC gestapt. Zij luisterde en begreep mijn angsten. Ze vertelde me heel verstandig dat alleen ikzelf kon bepalen of ik moest blijven of gaan. Maar als ik besloot te blijven, moest ik bedenken hoe ik in gedachten bij mijn familie en vrienden thuis kon zijn. Hoe bang ik ook was, langzaam maar zeker besefte ik steeds sterker dat ik vanuit Amerika meer kon doen om te helpen.

En zo besloot ik een geldinzamelingsactie voor Mexico op te zetten. Ik heb mijn creatieve talenten ingezet om geld in te zamelen en tegelijkertijd mijn gevoelens te uiten en de pijn te verzachten. Dit was een moeilijk proces, waar ik al mijn moed voor moest verzamelen en ook heel veel steun van anderen bij nodig had. Maar ik wist dat ik iets waardevols aan het doen was en dat hielp me erdoorheen. Dat ik mijn gastkinderen kon laten zien wat passie, aanpassingsvermogen en kracht is, gaf een ongelooflijk goed gevoel.

Een paar maanden later diende het volgende probleem zich aan. Op een zondag werd ik wakker met vreselijke buikpijn. Een vriendin heeft me naar de eerste hulp gebracht, en nog diezelfde nacht werd mijn blindedarm verwijderd. Het is zó eng om de operatiekamer ingereden te worden terwijl je moeder in een ander land zit. Ik heb midden in de nacht, vlak voor de operatie, huilend mijn gastvader gebeld. En hij zei: "als je wakker wordt, zijn we er." Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen en een week gerevalideerd, en daarna mocht ik nog een maand lang van alles niet doen, autorijden bijvoorbeeld.

Na dit alles had ik het gevoel dat ik mijn breekpunt had bereikt. Ik voelde me gefrustreerd en bang. Maar tegelijkertijd bleef er binnen in mij continu een stemmetje actief, dat zei dat al deze dingen gebeurden om van mij een beter mens te maken. Dat alle angst die ik voelde ooit mijn grootste kracht zou worden. En dat gebeurde ook.

In oktober 2018 kwamen mijn twee jaar als au pair in Amerika tot een eind. En als ik nu terugkijk naar de vrienden van over de hele wereld die ik gemaakt heb, naar hoe ik vloeiend Engels heb leren spreken en naar de kunstcolleges die ik heb gevolgd aan de prestigieuze Tufts University, dan lijken alle tegenslagen die ik heb gehad maar een heel klein deel van mijn totale ervaring. Op de momenten dat ik dit allemaal doormaakte, was ik heel blij dat ik alle steun kreeg die ik nodig had. Dat gaf me de moed om door te zetten. Ik heb absoluut geen spijt van mijn beslissing, en ik heb echt het gevoel dat ik door mijn tijd als au pair een meer zelfverzekerde vrouw ben geworden.

Als jij het moeilijk hebt – of dat nu vanwege het coronavirus is of om een andere reden – dan kun je deze tips eens proberen. Mij hebben ze enorm geholpen.

1. Adem in, adem uit! Neem de tijd om te ademen.

Als je een moeilijke tijd doormaakt, neem dan even de tijd om adem te halen en te reflecteren. Als je bang en bezorgd bent, neem je snel irrationele beslissingen. Maar als je een situatie niet onder controle hebt, is het juist belangrijk om te bedenken welke impact je beslissingen kunnen hebben. Denk aan de lange termijn en aan welke personen geraakt worden door jouw beslissing.

Voor mij was blijven de beste keuze, maar er bestaan geen goede en foute beslissingen. Zolang je maar zeker weet dat je je hart volgt en goed hebt nagedacht in plaats van puur instinctief te reageren, is het goed.

2. Vergeet niet waarom je hier bent.

We hebben allemaal onze eigen redenen gehad om au pair te worden. Misschien was je op zoek naar avontuur, of wilde je je Engels verbeteren of gewoon eens een tijdje in een ander land wonen. We hadden allemaal onze eigen doelen, en die wilden we zo graag waarmaken dat we ons boeltje hebben gepakt en naar Amerika zijn gekomen. Herinner jezelf aan die doelen! Maak een lijst van alle geweldige dingen die jou ervan hebben overtuigd deze stap te nemen, en geef jezelf er een applausje voor. Niemand heeft ooit gezegd dat het makkelijk was, maar dat je die eerste stap hebt genomen is bewonderenswaardig. En er staat een hele gemeenschap achter je om je te helpen je doelen te bereiken. Wij staan voor je klaar!

3. Troost je met de gedachte dat het allemaal wel goed komt.

Toen mijn land werd getroffen door de aardbevingen, voelde alles heel intens. Maar uiteindelijk kwam het normale leven weer zo'n beetje op gang, en ik was trots dat ik kon zeggen dat ik mijn steentje had bijgedragen. Ik had iets gedaan voor de mensheid, én ik had mijn gastkinderen laten zien dat je best tegelijkertijd pijn kunt hebben en toch sterk kunt zijn. Ik heb mijn emoties en mijn pijn nooit verborgen, maar ik heb mijn toekomst ook nooit laten bepalen door hoe ik me op dat moment voelde. Probeer afleiding te zoeken van je hulpeloze gevoel, bijvoorbeeld door je met je passies en hobby's bezig te houden. Vroeg of laat wordt de situatie vast beter. En ik kan je beloven dat je je beter voelt zodra je beseft dat je er doorheen bent gekomen.

4. Praat met mensen.

Een paar dagen nadat ik in Amerika was aangekomen, was ik jarig. Ik wist natuurlijk wel dat ik in een andere cultuur zou terechtkomen, maar pas op die dag besefte ik echt wat dat betekende. Waar ik vandaan kom, wordt heel veel geknuffeld. Dus toen ik die ochtend naar beneden kwam, verwachtte ik een heleboel open armen. Mooi niet dus. Mijn gastgezin wenste me wel een 'happy birthday', maar toch ontbrak er iets... MIJN KNUFFELS! Ik was super teleurgesteld. Ik wist dat een paar huizen verderop een au pair uit Colombia woonde, dus die ben ik gaan opzoeken om te vragen om een knuffel. Ik wist dat ze het zou begrijpen. Vanaf die dag waren we onafscheidelijk. Wat ik hiermee probeer te zeggen, is dat je je gevoelens niet moet verbergen – ik kan je garanderen dat heel veel mensen hetzelfde voelen. Het is normaal!!! Dat je je zo voelt, betekent niet dat je gefaald hebt. Zoek contact met andere au pairs. Via sociale media, appjes, of op welke manier dan ook. Praat met je familie thuis. Bel je LCC. Blijf in contact!

5. Zorg goed voor je zelf – echt!

Toen ik in mijn crisissituatie zat, vond ik het fijn om me te richten op de dingen die ik onder controle had – bijvoorbeeld eten, sporten, en meer in het algemeen fysiek en mentaal voor mezelf zorgen. Moeilijke situaties worden alleen maar moeilijker als je niet goed voor jezelf zorgt. Ik weet hoe het is als je je kwetsbaar voelt en het gevoel hebt dat de hele wereld je persoonlijk aanvalt. Maar ik heb ook geleerd dat ik, door te praten over hoe ik me voelde, meer inzicht kon krijgen in hoe ik zelf mijn situatie kon verbeteren. Ik kon gelukkig afleiding vinden in mijn tekenwerk. En jij kunt vast ook iets vinden om meer vat op jezelf te krijgen. Dat kan iets heel simpels zijn, bijvoorbeeld twintig minuutjes rek- en strekoefeningen doen in je kamer, een gezichtsmaskertje maken, je haar borstelen (ikzelf heb mijn haar geverfd en nu kan ik je uit ervaring vertellen dat haarbleekspul van de drogist geen aanrader is...), of een dierbare bellen. Luister naar je lichaam en vergeet niet het te voeden en verzorgen en te bedanken voor alles wat het voor je doet. Hoe beter je voor jezelf zorgt, des te beter je je kunt voorbereiden op wat er komen gaat. Jij verdient goede zorg, en wie kan je die beter geven dan jijzelf?