Wij hebben drie kinderen, drie geweldige jongens, maar eigenlijk hadden we ook heel graag een meisje gewild. En wat we nooit meer hadden verwacht, gebeurde toch: we kregen een meisje… eentje van 18 uit het Duitse Hannover!
Toen we Julia voor het eerst via Skype ontmoetten, waren we enorm onder de indruk van haar zelfvertrouwen en gevoel voor humor. Aan het einde van het gesprek vroeg ze heel beleefd of ze ons gedurende het interviewproces elke dag een 'dagboekje' mocht mailen. Natuurlijk zeiden we ja – het leek ons een fantastische manier om haar beter te leren kennen. Toen konden we nog niet vermoeden dat ze ons in de aanloop naar haar jaar in de VS maar liefst 174 van die mailtjes zou sturen!
174 dagboekjes en 15 Skype-gesprekken later haalden we Julia van het vliegveld. En meteen voelde het alsof ze al vanaf de geboorte van de jongens bij ons was geweest. Ze wist hoe ze ze aan het lachen kon maken, welke boeken ze leuk vonden, wat hun lievelingseten was, welke dinosaurussen de coolste waren, welke vissen in onze vijver favoriet waren en zelfs op welke Pokémon ze aasden!
De jongens zijn gek op de natuur, en daar ging ze geweldig mee om. Ze ging laat in de avond met ze wandelen om kikkers te vangen en insecten te bekijken. Ze ging mee vissen, in de vijvers in de buurt maar ook in de rivieren in de Rocky Mountains. En zelfs na vijftig ritjes naar het natuurcentrum klaagde ze nooit, omdat de jongens zo van elk bezoek genoten.
Julia is heel sociaal en spontaan. En ze is hier vriendinnen geworden met twee fantastische collega-au pairs. Vicky, zo heetten ze allebei. Wát een leuke meiden! We zijn een keer met de drie dames naar het plaatselijke Duitse restaurant gegaan. Geweldig, hoe ze het podium opklommen om samen met de band Duitse en Oostenrijkse nummers te zingen! We hopen dat Julia haar leven lang contact blijft houden met deze bijzondere jonge vrouwen.
Toen Julia bij ons gezin kwam, wisten we meteen dat het afscheid moeilijk zou worden. We zeiden tegen haar: "Als wij bij het afscheid niet allemaal in tranen zijn, dan zijn wij niet het goede gastgezin voor jou geweest." Nou, die tranen kwamen er hoor. Niet te zuinig. Het allermoeilijkste was om haar op het vliegveld door de beveiliging te zien gaan. Opeens was onze dochter weg. We houden zoveel van Julia en we kunnen niet wachten tot ze snel weer thuis komt, terug naar haar tweede thuis.