Momenten met mijn gastgezin

"Zoals het klokje thuis tikt… En nu heb ik niet meer één thuis maar twee: een in Polen en een in Texas!

Toen ik de drie kindjes van mijn gastgezin voor het eerst zag, op het vliegveld, met enorme posters met 'Welcome to the family Magdalena' erop, werd ik heel emotioneel. De posters waren groter dan de kinderen zelf! Ik hield meteen van ze.

Mijn gastkinderen zijn superleuk en lief. Ze zijn heel actief; ze zijn dol op racen met de step, koekjes bakken en verkleedpartijtjes. En onze dagelijkse avonturen vinden ze ook geweldig. Spelen in het kindermuseum bijvoorbeeld, of gewoon speelgoed kijken in de winkel. Ze waarderen de kleine dingen en zijn heel dankbaar. Net als in elk gezin, is het best zwaar werk om gastouders te helpen met het opvoeden van hun kinderen. Maar als je zoveel liefde en waardering terugkrijgt, en als je weet dat je op ze kunt rekenen, dan is er niets mooiers dan dat."

"Het klikte zo goed met mijn gastouders dat we elkaar al in de eerste week begonnen te plagen. Ik kan overal met ze over praten. Het zijn eigenlijk meer mijn vrienden, want we kunnen het over alles hebben en er samen om lachen. Soms zaten we tot 1 of 2 uur 's nachts over van alles te praten of gewoon televisie te kijken.

In mijn eerste week hier namen ze me mee naar een Braziliaanse winkel, waar ik alle lekkere dingen moest kopen waarvan ik vond dat zij ze moesten proeven. En we kochten ook ingrediënten om die dingen thuis te kunnen maken. We hebben drie of vier keer Braziliaans gegeten. Patrick stond uren in de keuken om vier verschillende gerechten te maken. Zo probeerde hij me op mijn gemak te stellen en me thuis te laten voelen.

Toen ik mij niet zo lekker voelde, ging Patrick chocolade-ijs kopen, films huren en brownies bakken, en toen moest ik met een dekentje op de bank gaan liggen. En Tim kwam met warmtekompressen aanzetten en bood me hun bubbelbad aan.

Ik hou echt van Patrick en Tim en ik ben dankbaar dat ik ze in mijn leven heb. Ze steunen me, ze geven om me en ze geven me een knuffel als ik die nodig heb. Ik ga ze vreselijk missen, maar ik weet zeker dat we vrienden zullen blijven. Ik ga mijn best doen om contact te houden en deel van hun leven te blijven uitmaken. De mooie momenten die we samen gedeeld hebben, vergeet ik nooit meer."

"Waarom de familie Cruse zo geweldig is? Dat zit hem echt niet in de cadeautjes die ik krijg of de vakanties waarop ze me trakteren. En ook niet in hun auto's of hun prachtige huizen .

Nee. Wat ik van de familie Cruse heb gekregen, is zoveel waardevoller: heel veel kleine dingen. Als je een jaar moet doorbrengen met drie mensen die je nooit eerder hebt ontmoet, zijn het niet de grote gebaren die dat bijzonder maken maar juist de kleine dingen.

Het zit hem in de maandagen, als ik samen met Ryan naar ons favoriete televisieprogramma kijk. Het zit hem in elke keer dat we samen eten, als Julia weer een van haar bizarre verhalen vertelt over haar werk in het ziekenhuis. Het zit hem in elk lachje dat ik van Linden krijg als ze op de schommel zit en me smeekt om nóg iets harder duwen zodat ze nóg iets hoger kan – een jaar geleden zou ik het nooit voor mogelijk hebben gehouden dat een kind van twee mijn beste vriendin zou worden.

Het zit hem in elke keer dat Julia en Ryan me voorstellen aan vrienden en me daarbij bij mijn naam noemen in plaats van alleen 'onze au pair'. Het zit hem in het feit dat ze steevast mijn favoriete koffie meenemen uit de supermarkt, terwijl ze zelf alleen thee drinken. En dat ik op al hun familiefoto's staan.

Samen hebben Julia, Ryan, Linden en ik momenten van plezier, angst, spanning en vermoeidheid gedeeld. We zijn een keer samen op vakantie geweest, hebben tientallen avonden languit op de bank gehangen, honderden keren samen gegeten… talloze kleine dingen die we nooit zullen vergeten."